Skończyła mi się mapa -dzień 4-

I nadszedł ten dzień, że skończyła mi się mapa Santiago. Przez chwilę czułem się jak ten pan, mój imiennik.
Trzeba było sporządzić mapę nowych odkrytych miejsc.

Nie do końca dlatego, że zwiedziłem całe miasto, ale dlatego, że na tej mapie, którą dostałem w hostelu, nie ma części zachodniej miasta. A szkoda, bo akurat te tereny warto zobaczyć. Dlatego wziąłem w rękę ołówek, kawałek kartki i odświeżyłem swoje umiejętności kartograficzne. Szybko naszkicowałem mapę dwóch dzielnic i kilka minut przed 11 byłem już w trasie.

Najpierw kilka kroków za stację metra Los Heroes. Przez Autopista Central i… i na południe, tylko szkoda, że słońce grzeje w plecy, a nie twarz. Może i to lepiej, bo było naprawdę gorąco. Ale i tak nie mogę wyjść ze zdziwienia widząc ludzi naubieranych w grube bluzy a nawet kurtki (i to najczęściej czarne). Ale do rzeczy. Tradycyjnie już podkusiło mnie coś, żeby zejść z wcześniej założonej trasy (i to nie raz tego dnia). Tym fajniej było, że moja mapa, nie uwzględniała wszystkich ulic, więc czasami było to błądzenie w ciemnościach. Ale! Nie wiem, o co chodzi, ale w Santiago nijak nie mogę się zgubić. W Warszawie jakoś bym się pewnie pogubił, ale tutaj nawet z zamkniętymi oczami dojdę do celu. Oczywiście jak wracam skądś ;-) Planem na dziś było Barrio Republica, dzielnica mająca swoją nazwę od Avenida Republika, jednej z równoległych do Autopista Central i prostopadłej do Almeda Libertador B. O’Higgins, a więc ulicy przy której znajduje się hostel (przypomnijcie mi żebym napisał cos o hostelu). Chciałem dzisiejszą wędrówkę zacząć zgodnie z wytycznymi przewodnika Rutas Patrimoniales. Ale oni tak kombinują, że punkt pierwszy znajduje się, powiedzmy w centrum dzielnicy, drugi zupełnie na południu a piąty na północy, więc przejście tak jak oni proponują, mija się z celem. Zacząłem więc od punktu nr pięć: Park O'Higgins. Wczoraj, kiedy byłem na szczycie San Cristobal zastanawiałem się co to takiego jakby Katowicki spodek. Kompletnie nic mi nie przychodziło do głowy. Dziś odpowiedź przyszła sama. To (najprawdopodobniej) hala, albo basen, który znajduje się tuż obok boisk i bieżni w parku. Choć z nazwy to park, to jednak bardziej przypomina (i używany jest jako) przestrzeń do uprawiania sportów. Z tego co zauważyłem lokalne szkoły mają tutaj zajęcia z wf-u. Zielono jest, sporo drzew i nawadniane trawniki. Wokół parku, wzdłuż bramy też masę czegoś na kształt żywopłotu i cały czas polewane wodą. Po zachodniej stronie parki znajduje się wesołe miasteczko. Niestety (jako że już jest blisko zimy) zamknięte.

Moja nowa koleżanka... za kratami ;-)

Już od samego wejścia w rejony dzielnicy Republica zauważyłem, że znajduje się tutaj dużo szkół i uniwersytetów. Z resztą w centrum tej dzielnicy znajduje się Barrio Universitario. Przechadzając się ulicami Republica i Echaurren minałem w sumie kilka wydziałów Universytetu Andres Bello i kilka jeszcze innych Uniwersytetów. Poza tymi, które znajdują się w tej części miasta są jeszcze Univesidad de Chile i Universidad Catolica (tak swoją drogą, ciekawe czy KUL ma jakiś program wymian z tym uniwersytetem. Może bym tu wrócił :P) Tak około południa, na ulicach i wszystkich kawałkach trawników pełno było studentów. Wyobraźcie sobie: żeby jesienią się wygrzewać na słońcu :) Dużo jest też w tej okolicy małych barów w których sprzedają w przerwach dla studentów coś w rodzaju hot dogów.

Dobra, ale zanim doszedłem do tej części minąłem kilka ciekawych terenów. Od praku O'Higgins poszedłem Beaucheff . Wiedziałem, że idę źle ale coś mnie tam ciągnęło. I dociągnęło. Poznajecie?

Ten to ma zasięg, lepszy od Boeing i Airbusa razem wziętych

Zawróciłem i minałęm Club Hipico: klub jeździecki. Z dala widać tor wyścigów konncy. W przewodniku piszą, że we wrześniu w trakcie tygodnia „Fiestats Patrias” odbywają się tutaj najważniejsze wyścigi konne gran Clásico El Ensayo. Na bramie była informacja, że wejście tylko po okazaniu zezwolenia/wejściówek, więc pomachałem i dalej w drogę. Dalej na południe już Republicą. Znowu inne zabudowania. To jakiś pałacyk, to mały dom z mandarynkami w ogrodzie. Już nie tak kolorowo jak w Bellavista. Ale przyjemnie. Czuć zapach świeżo skoszonej trawy i spadających liści mieszający się z nowo kwitnącymi kwiatami. Mijam kilka ładnych, choć opustoszałych budynków, kiedy nagle dopada mnie skandowanie „Italia, Italia, Italia…” Podnoszę wzrok a przede mną grupa może 20 ubranych na niebiesko studentów z flagami Włoch.

Więcej zdjęć z tej manify na flickr

Mogę się tylko domyślać, że kręcili jakiś spot do na zbliżające się mistrzostwa świata. Tuż obok czekała kolejna grupa: tym razem Portugalia. Nie chciałem się zatrzymywać na dłużej. Zrobiłem kilka zdjęć i poszedłem dalej. Teraz dopiero widzę, że obiektyw 70-300mm przy tego typu okazjach sprawdza się doskonale. Czuć ze zdjęcia akcję, której brak przy obiektywie 18-55mm.



Tak jak już pisałem. Minąłem kilka wydziałów uniwersyteckich. Doszedłem do Plaza Manuel Rodrigez i… każda ławka zajęta, każdy skrawek trawnika wyłożony nudzącymi się studentami. Eh, płaczą, że muszą za studia płacić, bo im wszystko sprywatyzowano i się nudzą.

I tak dotarłem do końca mojej mapy. Dziwnym zbiegiem okoliczności akumulator w aparacie też już padał, więc chcąc nie chcąc trzeba było wrócić do hostelu. Wpadłem jeszcze do sklepu, kupić kilka rzeczy. Podobnie jak w Hiszpanii i tu wino jest bardzo tanie. W przeliczeniu na nasze takie po 20-40 zł to już wino z wysokiej półki. Oczywiście są i droższe, ale to już takie fest burżuje. Dla przykładu winko czerwone w ładnej aluminiowej puszcze to coś koło 25 zł. Kawa podobnie taniej niż w Polsce: 11 zł (mam tu na myśli kawy kawy: Lavazza czy Davidoff, bo nie wiem ile kosztuje np. Jacobs). Ale już na przykład nektar owocowy (brzoskwinia, 1,5l) przeszło 4,5 zł (podobnie jak Tymbark). Puszka piwa : 1,6-2,2zł, podobnie jak paczka ciastek. I na koniec to co lubię najbardziej: tuńczyk: 2,25zł. Ale niedobry. Nie tak dobry jak ten z Włoch. To była taka mielonka w czy w jakimś oleju.

Narysował i podpisał, eto…

Nie mogłem skończyć dnia o 14. Po prysznicu i naładowaniu baterii (dosłownie i w przenośni) ruszyłem na zwiedzanie kolejnych dwóch dzielnic. Też na zachód tylko, że tym razem na północ. Dwa obszary: Barrio Conocha y Torro i Barrio Yungay-Brasil.

Jesienne popołudnie na Plaza Libertad de Prensa

Pierwszy to dwie przecznice od Autopista Central. Każą skręcić w ul. Conocha y Torro. O mały włos a minąłbym ją. Wąską, dwa samochody ledwo się mieszczą. Domy niekoniecznie zadbane. Myślę: znowu oszukali. Błądzę więc tymi uliczkami lekko w szoku, skręcam. Kilka kroków i słyszę szum fontanny. Za rogiem mały placyk. Wokół kilka ławek. Dookoła domki. Od tego miejsca rozchodzą sie owe wąskie uliczki. Ot fajnie. Hasło tej dzielnicy: Okno w przeszłość, lustro do przyszłości. Lustro chyba zbite.

Teraz Avenida Brazil. Po raz kolejny, przejście jednej czy dwóch ulic to skok w zupełnie inne realia. Szeroka ulica czteropasmowa, z pasem zieleni na środku. I to nie byle jakim. Palmy. Pod nimi zielona trawka. Wszystko ładnie komponuje się z czerwonym krawężnikiem. Aż miło iść. Nie wiem czy dobrze, bo jeszcze szybciej naszkicowana mapa i (nowy wynalazek) zdjęcie mapy Google w telefonie nie jest zbyt pomocne. Ale celem jest Plaz Brasil przy Huerfanos. Mijam kilka jak nie kilkanaście restauracji. Na ulicy sporo dzieciaków wracających ze szkół (tu w przeciwieństwie do przedpołudniowej przechadzki więcej jest Gimnasio i przedszkoli). Jaszcze parę kroków i widzę znak Plaza Brasil. A tam... raj dla dzieciaków. Zjeżdżalnie, huśtawki, ale bez piaskownicy.

Więcej zdjęć z 4 maja na Picasa

Słońce już coraz bardziej chyliło się ku zachodowi wiec musiałem przyspieszyć kroku. W planie miałem jeszcze kilka punktów. Trochę bardziej na zachód o tego placu miałem dotrzeć do teatru. Teatru nie znalazłem. Znalazłem za to kilka kościołów, w tym jeden zrujnowany. Nie wiem czy przez trzęsienie ziemi, czy ze starości . Dwoma ostatnimi punktami miał być dom Ignacio Domeyko i Plaza Yungay Iglesia San Saturino. Domów jak domów, mógłbym śmiało powiedzieć, że w każdym z nich mieszkał Ignacio (dla przykładu jeden z autorów chilijskich w Valapraiso miał 3 domy i w Santiago co najmniej jeden).

Zrobiłem ostatnie w tej dzielnicy zdjęcie. Schowałem aparat do plecaka. Mapę do kieszeni i wyłączyłem „nawigację” w telefonie. Pomyślałem jak się teraz nie zgubię, to kiedy. I poszedłem. Maiłem dwie opcje, albo dojść do Av. Brasil i cały czas na południe do O'Higgins, albo jedną z równoległych do Autopisty lub jakiejś stacji metra w centrum. I jak się domyślacie, wiedziałem za dużo. Nie poszedłem żadną z opcji. Tzn. wybrałem obie na raz. Co skrzyżowanie zmieniałem ulice żeby zobaczyć jak najwięcej. I oczywiście warto było!

Pogoda na jutro (5 maja) nie jest zbyt dobra. Onet i BBC twierdzą, że będzie padać. Wg. Onetu tylko od 18 do 6 rano w czwartek. Nie szkodzi, bo zdecydowałem, że do Valparaiso i ewentualnie Viña de Mar pojadę już po szczycie, kiedy będę miał jeszcze wolne całe 2 dni (może 3 tylko zależy co 10ego będzie się działo).

Jutro rano po śniadaniu tradycyjnie wyskoczę na miasto: jeszcze dalej na zachód do dzielnicy Quinta Normal : muzea, rozrywka, kultura. A po południu spakuję się i przeniosę do hotelu. Wieczorem zacznie się już przygotowywanie do Szczytu.

... a i jeszcze o hostelu miało być. Przed wyjściem wparowała do pokoju jedna z kobiet sprzątających tutaj. Szok. Zmiana pościeli, szybkie sprzątnięcie. I jeszcze do tego nowe ręczniki (jak się zakwaterowałem to ich nie dostałem, ale to najwidoczniej przeoczenie). Jednym słowem: jestem zwolennikiem hosteli nad hotelami: nie dość, że dostajesz nocleg tanie, dziesiątki razy taniej niż w hotelu, w tym śniadanie, obiad, kolację możesz sobie upichcić samemu, bo kuchnia dostępna jest 24h na dobę, to jeszcze (nie wiem jak w innych—w Poznaniu jak spałem to nie) dają nową pościel po 2-3 dniach i ręcznik. No każdemu będę polecał Che Lagarto!

Dalej, wyżej, mocniej -dzień 3-

Pobudka, jak co dzień. W przeciwieństwie do tej w domu, aż chce się wstawać i ruszać w świat. Poszedłem zjeść śniadanie. Patrzę. Nowi ludzie. (No tak, nie każdy jest wariatem i zostaje tydzień). Siedzę, jem i przysłuchuje się niektórym rozmową. Zasłyszałem „Global Voices”. Raz, drugi. Jakieś pytania o Rosjan (a jakby inaczej: -Czy przywiozą wódkę). Myślę- pewnie zaczęli się zjeżdżać. Nieśmiało pytam czy rzeczywiście są z GV i przyjechali na szczyt. Dokładnie tak. Określili mnie jako „ten pierwszy”, który znalazł ten hostel, wprowadził się do niego i ściągną resztę. Chwila pogawędki. Miło było, ale czas na miasto, bo część z nich jeszcze poprawia swoje prezentacje.

Postanowiłem dziś, tak jak pisałem ostatnio, pójść pierwszą częścią „Ruta Patrimonial”. Wczoraj przeszedłem drugą, ale tylko dlatego, że chciałem zwiedzić muzea.

Barrio Bellavista: więcej zdjęć

Samo dojście z buta zajęłoby mi trochę czasu, więc bez wahania postanowiłem pojechać metrem. Dość tanie, bo przejazd kosztuje (w zależności od godziny, a są trzy taryfy) $430 (ok. 2,36zł). Metro rozbudowane dobrze zaplanowane. 5 nitek mówi samo za siebie. Warszawa niech się chowa. Wychodzę w końcu na powierzchnię. Od pierwszych chwil uderza żar z nieba. Gorąco, a część tutejszych w swetrach i kurtkach (sic!). Przechodzę przez most na „rwącej” rzece i oczom ukazuje się kompletnie inne Santiago. Barrio (dzielnica) Bellavista nie tylko z nazwy wygląda ładnie. W realu taką jest. Pisałem już, że Santiago zmienia się z kroku na krok. Tu widać ludzi w gajerkach z teczkami, kobiety w kieckach mykające do pracy. Wzdłuż chodników samochody przeróżnych marek. Zabudowa też zupełnie inna.

Barrio Bellavista

Niskie, jedno, dwu piętrowe domki. Każdy pomalowany na inny kolor- zwykle dość intensywny. Podwórka niewielkie, ogrodzone wysokimi płotami. Zupełnie inny klimat. Czuć bezpieczeństwo, klasę… stolicę. Tradycyjnie już zszedłem z wyznaczonej trasy żeby zobaczyć „normalne” ulice i życie. Wygląda ono na bardziej z przedmieścia, takiego spokojnego, klimatycznego, niż centrum stolicy. Jednym słowem, po raz kolejny mały szok. Ale bardzo przyjemny.



Paląc się w słońcu wróciłem na trasę w kierunku Plaza Camilo Mori.

Od Santiago

Mijam kolejne kolorowe domki. Co raz więcej barów, restauracji, sklepów jubilerskich. Sam placyk niewielki. Kilka ławek. Szczerze: nic szczególnego. Ale przyjemnie jest na chwilę spocząć. Teraz dalej na północ ulicą Constitucion aż pod samą bramę Parque Metropolitano de Santiago.


Teraz będzie wyżej.

Jestem w swoim miejscu. W miejscu mojego patrona: San Cristóbala. Do góry kolejką jakieś 300 metrów. Zdecydowałem się na kolejkę tylko „tam”. Powrotem można zrobić sobie z buta nieco dłuższą trasą. Ale o niej później. Kolejka w niecałe dwie trzy minuty wyniosła nas na Stację Funicular, u podnóża gigantycznej ponad 14 metrowej figurki Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia (Inmaculada Concepcion). Kilkanaście metrów przed nią znajduje się ołtarz. Za nim zapierające dech w piersiach widoki na całe miasto i okalające je góry. Kilkanaście schodów w górę i docieram do stup Figury. Sam piedestał ma 8,3m do tego 14 metrów samej Matki Boskiej. A wszystko to na wysokości 863,94 m.n.p.m. Różnica wysokości względem dworca głównego Santiago to 342,5 metra i 288,5 metrów nad Plaza Italia. Zdziwiło mnie tylko, że figura ta została zrobiona w Paryżu. Ciekaw jestem jak przywieźli i wstawili dzieło ważące przeszło 36 610kg. Ktoś zapyta po co? 8 grudnia 1904 wmurowano kamień węgielny pod dzieło, które miało upamiętnić 50. rocznicę ustanowienia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Prace zakończyły się 26 kwietnia 1908 roku. Robi naprawdę gigantyczne wrażenie.

Santa Maria de Inmaculada Concepcion, Cerro San Crisóbal

Tuż obok jeszcze kaplica. W niej kilka osób zanurzonych w modlitwie. Nie trudno wejść w ten stan, bo na całym wzgórzu rozbrzmiewa spokojna muzyka religijna. Kwiaty i trawniki wokół codzienni są nawadniane i pielęgnowane przez kilkadziesiąt osób pracujących na terenie parku (na całym terenie jest ponad 430 praconików). Na marginesie: ciekawą sprawą jest, że park otwarty jest przez cały rok, z wyłączeniem dni wyborów. Ciekawe jest też, że, jak czytam w broszurce, w momencie stworzenia parku (28 wrzesień 1917) teren ten był suchy, pełen skał i pozbawiony niemal zupełnie wegetacji. Trudno mi to sobie wyobrazić, bo schodząc ze szczytu czułem się niemal dokładnie tak jak na szklaku do Morskiego Oka. No może niezupełnie, bo roślinność nieco inna (w Tatrach palm nie spotkasz, a i iglaki wyglądają inaczej). Oczywiście nie da się nie zauważyć systemu nawadniającego cały teren. Ale naprawdę warto, bo atmosfera miejsca jest niesamowita. Park służy jako miejsce pikników, wydarzeń kulturalnych, czy rekreacji. Schodząc w dół minąłem kilka osób wbiegających (masakra) albo jadących na rowerze na szczyt. A obiecałem napisać o schodzeniu. No tak. Pomyślałem, że nie zaszkodzi przejść się w dół z buta. Nie chodzi tu o $800 (oczywiście peso, używają $ dla oznaczania peso), ale dla widoków i w ogóle- przecież nie chodzi się takimi ścieżkami codziennie. Kolejka wjeżdżała jakieś 2-3 minuty, szczyt niech te 300 metrów. No to zgadnijcie ile schodzi się na piechotę. Godzinę. Coś koło 6 kilometrów. Jedyne co mi przychodzi do głowy to porównanie z Morskim okiem. A i jeszcze jedno.

Jedna z moich rzeczy pozostanie już na zawsze w Santiago. Nie, nie miłość, bo tej (jeszcze) nie mam, ale osłonę przeciwsłoneczną. Tak to jest jak człowiek próbuje zaoszczędzić. Miałem kupić sobie specjalny plecak na aparat i obiektyw, to pomyślałem, że torba, albo zwykły plecak jeszcze posłuży. Niestety. Wyciągając aparat z plecach, na obiektywie zawiesiła się osłonka i niepostrzeżenie spadła. Modliłem się, żeby się zatrzymał, ale poleciał tak, że mogłem tylko mu pomachać. Lipa trochę, bo rzecz przydatna, ale nie warto było ryzykować schodzić, czy rzucać się po to. siedemdziesiąt kilka złotych. Obędzie się bez, a do Santiago zawszę będę miał po co wracać. Może kiedyś to znajdę, gdzieś w chaszczach na Cerro San Cristóbal.No ale teraz będę miał wymówkę na plecak, bo jak zamówię samą osłonę, to zapłacę drugie tyle za kuriera, a z plecakiem gratis ;-)

W końcu dotarłem do bramy wyjściowej przy Pedro de Valdivua Norte (3 stacje metra dalej od Salvador, czyli tam gdzie wysiadałem). Chciałem jeszcze się przejść ulicami Bellavisty. Bardzo fajna dzielnica. Może bez słów:

Jesień w Santiago de Chile

c. Pedro de Valvivia Norte

Chciałoby się jeszcze połazić, ale na dziś wystarczy. Nie ma co połykać wszystkiego na raz. Trzeba cos zostawić na później, bo jeszcze kilka dni tu pobędę. Co na jutro? Sam jeszcze nie wiem. Prognozują deszcze w środę czyli w dzień kiedy kilka osób planowało pojechać do Valparaiso. Nie wiem czy nie warto byłoby pojechać jutro (wtorek) i potem najwyżej jeszcze raz w środę z resztą (o ile by nie padało), żeby najpierw pozwiedzać, bo wiadomo, jak jedzie się grupowo, to więcej czasu schodzi na dyskusje niż zwiedzanie ;-) Kusi mnie też Viña del Mar, ale to jeśli już to dopiero po 10 maja. Się zobaczy.

--
Więcej zdjęć z Santiago dostępnych w albumie na Flickr

Nie miałbym nic przeciwko -dzień 2-

Nie miałbym nic przeciwko, gdyby taką moją małą tradycją stało się spędzanie dnia urodziny co roku w innym miejscu na świecie. Rok temu była to plaża Samil w Vigo, a tym razem Santiago. Ciekaw jestem, co będzie za rok ;-)
W odróżnieniu do zeszłorocznych wygibasów na plaży przyszedł czas na „odchamienie się”. Tym razem było bardzo kulturalnie. Ba, chyba najbardziej kulturalny dzień w życiu. Kiedy to ostatnio jednego dnia byłem w muzeum, galerii i akademii sztuki, koncercie orkiestry dętej policji, czy widziałem dziesiątki pomników? Nie pamiętam. Więc mam co zapamiętać.

Od Santiago

Tak się złożyło, że w tym roku 2 maja przypadł w niedzielę, a w Santiago niedziela, to dzień kultury i wszystkie muzea są otwarte za darmo. Niestety w związku z ostatnimi trzęsieniami ziemi w Chile, część z nich jest zupełnie, lub tylko częściowo otwarta. I jak się później okazało też nie wszędzie te "darmowe" niedziele obowiązują. A przekonałem się o tym już przy pierwszym podejściu. Muzeo Chileno de Arte Precolombiano (Chilijskie Muzeum Sztuki Prekolumbijskiej), w którym aktualnie znajdują się dwie wystawy: stała „Sztuka Prekolumbijska" i tymczasowa „Chile bajo El Imperio de los Inkas” (Chile pod Imperium Inkaskim). Muzeum funkcjonuje od 1981 i chwali się tym, że w swoich zasobach ma imponującą kolekcję sztuki z całej Ameryki przed przybyciem Kolumba będąc jednym z najważniejszych muzeów świata. (Tak na marginesie: podobnie jak w Chinach wygląd budynku od zewnątrz nie „mówi” o jego wnętrzu- kompletnie).
Teraz widzę, że chciałem przejść od muzeum kontynentu, do muzeum kraju (i przeoczyłem muzeum miasta). W sensie z powyższego muzeum do Museo Histórico Nacional. Tym razem trzeba było pocałować klamkę. Na jednych drzwiach napisane: zmknięte do końca kwietnia, na innych, że zamknięte tylko dla pewnych grup. Tak czy owak, wszystkie kraty pozasuwane i ani żywego ducha w środku. Na szczęście natknąłem się na koncert orkiestry tych, którzy wczoraj spacyfikowali protestantów: Carabineros z trąbkami. Grali bardzo fajnie. Długo się nie zatrzymałem, żeby nie tracić czasu.
Dalej w kolejności było Museo de Bellas Artes. Zanim jednak tam doszedłem, ku mojemu zdziwieniu po raz kolejny zboczyłem z najkrótszej trasy. Przeszedłem przez most, zobaczyłem wierzę kościoła i w jej kierunku poszedłem. Santiago zmienia się z kroku na krok. Wystarczy przejść ulicę dalej, by znaleźć się w czymś, co przypomina (o czym już pisałem) chiński Fuling. Stragany, straganiki, masę ludzi. Ale nie. Jest coś co odróżnia, i to znacząco te dwa miejsca: psy. W Santiago psów jest jak mrówków. Na prawdę. Często spotyka się je leżące na ulicy i wyglądające jak zdechłe. Zrozumiałbym, gdyby był to środek lata, ale bez przesady jest przecież jesień. W parku liście spadają (ot, zawsze moje urodziny kojarzyły mi się z wiosną;-). Najwięcej psów mają policjanci i bezdomni.

Od Santiago

Powoli docierałem do kolejnej stacji: owego muzeum sztuk pięknych/współczesnych. Z daleka ujrzałem napis "de Bell Artes”, pod którym leżały gruzy. Pomyślałem, że pewnie jest zamknięte. I było.

Co prawda nie samo muzeum, a akademia sztuk pięknych. Po drugiej stronie znajdowało się wejście do Muzeum. Tym razem rzeczywiście za darmo. Przy wejściu kobieta poinformowała mnie, żebym zostawił plecak. Poczym ni z tego ni z owego zapytała skąd jestem. Kiedy usłyszała, że jestem z Polski, przyjechałem do Santiago w celach (teraz przez kilka dni) turystycznych strasznie się zdziwił. Z resztą to nie pierwsze zdziwienie osób, z którymi dotąd rozmawiałem. Pierwsza wystawa, którą miałem okazję zobaczyć, to historia Chile opowiedziana zdjęciami. Od momentu wynalezienia aparatów w Chile i samym Santiago fotografia odgrywała bardzo ważną rolę: "najbardziej obiektywny sposób opowiedzenia historii." Wiecie jaki był „Chilijski Sen”. Nowy dom i samochód przed bramą. Zdjęcie zadowolonej pary stojącej przed domem a po ich prawej nowy samochód. Taki sen zdaje się być uniwersalny.
Nie przepadam za malarstwem, dlatego wystawę obrazów przeszedłem dość szybko, ale zatrzymałem się na dłużej przy obrazach mieszających wizje biblijne z dzisiejszym światem. Najbardziej przypadł mi do gustu obraz autorstwa Claudio Bravo „Kuszenie świętego …” Może dlatego, że wyglądał jak zdjęcie, może, dlatego, że w fenomenalny sposób ujmował te dwie rzeczywistości.
Teraz jeszcze małe pytanie dla Was: Kto słyszał o Polaku Krzysztofie Wodiczko? Ja powiem szczerze, że do dziś nie słyszałem o nim nic. A tu w Santiago znalazł swój zakątek. Jego produkcje filmowe znalazły się w części muzeum, w której wyświetlane są różnego rodzaju i gatunku filmy/etiudy/dokumenty. Pierwszy Polak, którego „spotkałem” w Santiago 
Po wyjściu z tego muzeum pojawiło się pytanie: iść na Barrio Bellvista i Cerro San Cristóbal i próbować zdążyć wszystko przed 18 czy zejść w przeciwnym kierunku i zrobić Barrio Santa Lucia. Tak taż zrobiłem. Wczoraj widziałem Wzgórze świętej Luci z ulicy. A że byłem raptem kilka kroków od wejścia na teren wzgórza postanowiłem zobaczyć je dziś. Schody. Podejścia. Brak tchu. Ale w końcu na szczycie. W końcu wieża widokowa. I w końcu widok na (niemal) całe miasto. Widok niesamowity. Patrzysz w stronę horyzontu, a tam góry. Góry, które są tak wysokie, że zastanawiasz się czy to przypadkiem nie złudzenie spowodowane przez chmury. Miasto wygląda zupełnie inaczej z takiej wysokości. Jestem ciekawy jak wygląda z jeszcze wyższa- z San Cristóbal. Tam to dopiero musi być fenomenalnie.

Ale to zobaczę jutro. Odchamiony i o rok starszy.



Ps. W parkach, choć jesień w pełni, ludzie najnormalniej w świecie wylegują się na trawnikach. No i zakochani obściskują się też, co ławkę, co krok. Trochę tu odwrotnie, no, ale cóż- równik robi swoje ;-)
Cała panorama Santiago z San Lucia będzie gotowa na dniach.

Zobacz także:
Santiago na zdjęciach

*klikaj w zdjęcie by powiększyć

Dzień pierwszy, czyli jak się (nie)zgubić w nowym mieście

 Docieram do c/Tucapel Jimenez. Wąska ulica. Po prawej dworzec autobusowy. Po lewej kilka wyglądających na zrujnowane budynków. Gdzieś tu ma być hostel. Wiem, że vis-a-vis dworca. Podnoszę głowę, a nad czarnymi drzwiami logo Che Lagarto. Jestem. Załoga już od samego wejścia bardzo miła. Krotka pogawędka, wypełnienie dokumentów i gotowe. No prawie. Bo przyjechałem po 9, a pokoje zwalniają się ok, 13. Ale to nic. Rzuciłem graty w recepcji i poszedłem na śniadanie. Serwują od 9 do 11 rano. Kuchnia działa całą dobę, więc teoretycznie można coś sobie nawet upichcić. A na śniadanie spory wybór. Wiadomo nie kawiory i szampany, ale bułki, sery, wędliny dżemy i pici, do wyboru do koloru.



Jest pierwszy maja. Święto Pracy. W Chile chyba bardziej okazja do protestów i marszy niż święto gdzie, tak jak u nas wszyscy ruszają na wolne. Sklepy oczywiście wszystkie pozamykane (co dziwne, niemal wszystko inne funkcjonuje normalnie oprócz sklepów i części restauracji i banków). Idąc do hostelu minąłem się z może raptem 25-30 osobową demonstracją. Policji może było przy nich z 10 funkcjonariuszy.



Po śniadaniu pora na miasto. Nie ma co bezczynnie czekać na pokój. Wziąłem aparat, mapę i ruszyłem. Ulicą w kierunku Moneda.

Szok. Szok aż nie mogłem uwierzyć, że chodzę po ulicach stolicy Chile. Mijając kilka ulic natrafiłem raptem na kilka osób. Wszystko jakby wymarłe. Najwięcej było policji. Stali na każdym skrzyżowaniu i czasem wzdłuż ulic. I więcej turystów niż miejscowych. No, ale to na szczęście tylko pierwsze wrażenie, choć nie do końca mylne.

Pokręciłem się i trafiłem pod Palacio de La Moneda. Sporej wielkości pałac przed nim plac, na którym zawieszone są trzepocące flagi Chile. Stąd poszedłem dwie ulice dalej do Plaza de Armas. Przy katedrze zaczęło się coś dziać. Sporo ludzi. Myślę protest... Nie chyba coś w rodzaju jakiegoś bractwa (być może św. Józefa, patrona pracujących). Widać, już po wszystkim, bo zaczynają się rozchodzić, ale niedaleko. Jeszcze tu wrócę...



Ciekawy byłem czy miso w rzeczywistości jest tak duże jak wygląda na mapie. Postanowiłem, więc dojść do rzeki Mapocho. Jeden przystanek metra od de Armas. Ja wiem, może 5 minut z buta. Idąc tak przypomniały mi się Chiny, a dokładnie Fuling. Uliczki, na każdej trochę straganików, jakieś wózki z jedzeniem, sporo ludzi i typowe dla takich miejsc powietrze. Co krok inne: zaduch, strasznie suche, miks zapachów... wszystko. I jest rzeka. Ha, rzeka. Może i rwąca ona jest, ale duża wcale nie. Wzdłuż niej rozpościera się Costanera Norte, jedna z głównych ulic Santiago. Nieco bardziej na północ widać już wzgórze San Cristóbal (wybiorę się 2 albo 3 maja). Z resztą cała dzielnica Bellavista. Ale, czas wracać, już blisko 13.

Od Santiago

Poszedłem powrotem na de Armas tylko że inną drogą. Wyszedłem z drugiej strony katedry o której wspomniałem. Na placu parę pomników (no właśnie mają tu jakąś manie stawiania pomników, pełno ich) i fontanna. Usiadłem na ławce. Spokój. Choć sporo ludzi, a w jednym z kątów placu trwają targi książki. Życie toczy się kilkoma równoległymi poziomami. Ci, co przyszli po książki nie żyją z tymi, co przyszli posiedzieć na placu. A między nimi bezdomni. Sporo bezdomnych. Mija się też sporo żebraków. Jednym słowem nie jest bogato. Ale nie przeszkadza to im, wszystkim, żyć wesoło.

Pomyślałem, że pewnie już dziś nie spotkam żadnej demonstracji albo czegoś pikantnego, takiego z Chili. Ale spotkałem. Dotarłem do ulicy gdzie jest Che Lagarto. Prostopadle do niej biegnie jedna z głównych Avenida Liberador O'Hoggins. W sumie 6 pasów (sic!) Z czego po każdej stronie 1 wyłącznie dla autobusów, jeden dla autobusów i reszty. A pomiędzy pasami bardzo szeroki pas zieleni. Co najmniej 30 metrów. Na nim miniaturowy plac, park, jak zawał tak zawał, ale są i pomniki i fontanny i... Usiadłem na ławce. Nie minęło 10 minut słyszę wycie syren policyjnych. Zajeżdża oddział specjalny do rozganiania demonstracji. Nie wiem jak, ale nie zauważyłem jej wcześniej. Raptem garstka ludzi, ale widocznie zaszła władzy za skórę. Sięgam po aparat. Zakładam 300mm. I do dzieła. Policja do demonstrantów i na glebę. Dwie trzy minuty i kilka osób do samochodu. Spokój. W powietrzu przelatuje helikopter. Patrzę w lew. Idzie młody koleś, może ze 25 lat. Zmierza w kierunku przejścia dla pieszych. Nagle za nim przyspieszonym krokiem, dwóch karabinierów w kaskach. Dogonili go. Złapali od tyłu za ręce. Niemal w tym samym momencie z drugiej strony ulicy dochodzi krzyk starszych facetów. -Ej, co robicie mu. Zostawicie chłopaka, jak można ot tak aresztować! Myślałem, że na krzyku się nie skończy, ale niestety. Wzięli go nawet bez zastanowienia. Przez kolejne dwadzieścia minut to dojeżdżały to odjeżdżały kolejne wozy z policją. Garstka protestujących (w liczbie równej ilości fotografów) przeniosła się przecznicę dalej. Zaraz za nimi policja. Ale nic już się nie wydarzyło.

Czas wracać do Hostelu...



Po prysznicu (nareszcie) po 16 postanowiłem pójść nieco w innym kierunku. Rozeznać miasto. Trochę się zgubić. Nie było za wiele czasu, bo o 18 jest już dość ciemno, wiec pomyślałem, że dojdę parę przecznic dalej do Universidad de Chile. Ot, myślałem, że przynajmniej będzie to coś w rodzaju KULowskiego gmachu, ale nic, gdyby się człowiek dobrze nie rozejrzał to niekoniecznie by znalazł. Jeszcze tam wrócę któregoś dnia. Jako, że miasto nie jest duże, a czasu jeszcze trochę miałem poszedłem jeszcze jedną stację metra dalej do Santa Lucia. Po lewej stronie widać wzgórze Santa Lucia. Wejście do parku zdobią kolejne pomniki. Ciekawie wygląda. Dlatego pewnie wracając z San Cristóbal zajdę i tam. Wróciłem do hostelu wzdłuż avenidy. Oczywiście nie bezpośrednio, tylko w pewnym momencie odruchowo skręciłem w jakąś uliczkę i połaziłem po jakiejś dzielnicy deptakowo-sklepikowej. Trochę ludzi, nastrój świąteczno sobotni. Dotarłem po raz kolejny do de Armas. Koncercik. Śpiewają.

Miasto po tej drugiej przechadzce z "chińskiego" przeobraziło się w bardziej "hiszpańskie" nieco vigowskie (viguesowskie?). Po raz kolejny zaskoczony. Ale na pewno miło. Zobaczymy, co dalej!

Dobranoc!

Ps. Więcej zdjęć wkrótce. Chcę jak najwięcej zobaczyć żeby potem się dzielić fotkami.

Nie bez przygód -dzień zero-

Wiszą w powietrzu jeszcze oznaki wulkanu. Na trasie Warszawa Madryt było tłoczno, dlatego odlecieliśmy z 10 minutowym opóźnieniem. Na szczęście dolecieliśmy do Barajas nadrabiając kilka minut. Na szczęście, bo gdyby opóźnienie było dużo dużo większe, kto wie jakby potoczyła się dalej moja podróż.

Maiłem w dup... a właściwie pod dupą.

Kiedy wpadłem do samolotu rzuciłem na siedzenie kartę pokładową i jakieś wydruki (w koszulce) i paszport. Przed usiąściem zabrałem koszulkę, zapominając o paszporcie. No i tak jakoś nie gniotło mnie w cztery litery przez tych kilka godzin, że wysiadłem z samolotu nie oglądając się za siebie. Stety, niestety nie zdecydowałem się od razu gonić do Centrum. I dobrze. Pomyślałem, że najpierw znajdę bramkę z której odlatuje rejs do Santiago a dopiero potem się ruszę na miasto. Poszedłem więc. R- 22 minuty. Wow, myślę, lotnisko gigant. I byłem już 7 minut od sektora R kiedy to moim oczom ukazała się kontrola paszportowa. Ja do paszportu, a paszportu nie ma... wszystko wywaliłem z plecaka. Nie ma. To zawracam. Popytałem na stoiskach informacyjnych, czy jeśli został w samolocie to mogę go odzyskać. I tak trafiłem do Informacji Iberii. Kobieta anioł zadzwoniła, zapytała czy w Samolocie WAW-MAD nie został na siedzeniu paszport. I obyło się tylko strachem. Już po kilku minutach paszport wrócił w bezpieczne ręce eskortowany przez ochroniarza.

Ale jak to mówią nie ma tego złego. Co prawda już nie było sensu gnać na miasto (bo i tak wcześnie zrobiło się ciemno) więc pomyślałem, że przejdę przez tą celną i zobaczę co dalej. czekając na kolejkę z T4 do T4S podszedł koleś. Pytał czy pojedzie tym pociągiem do "R". Okazało się, że też leci do Santiago. Pogadaliśmy co nieco. Potem połaziłem po lotnisku (Milka niestety bardzo droga :( nawet bez akcyzy ;-)) I tak minął czas do odlotu.

Za ocean... Globalnie

Kiedy wprowadzałem nazwę "Wschód-Zachód" nie sądziłem, że będzie ona aż tak dosłowna. Najpierw Hiszpania (czyli na zachód), potem Chiny. Kilka miesięcy temu powrót na zachód, tym razem Dania. A teraz?? Jeszcze dalej na zachód. Jeszcze więcej kilometrów. Inny kontynent. Inna część świata, bo za Atlantykiem. Do tego na drugiej półkuli. Powiem tyle: strasznie się cieszę. Już 30 kwietnia wylatuję na dwa tygodnie do Santiago, stolica Chile .

Wylot już w piątek 30 kwietnia o 14.30 z Warszawy. Lot samolotem linii Iberia potrwa 3h35min. Planowo lądowanie w Madrycie-Barajas Terminal 4 18.15. Można śledzić ten lot w internecie: Lot IB3837. Tam po wylądowaniu będę miał 6 godzin 5 minut przed odlotem do Santiago, Chile. Lot też z Iberią nr 6831. Potrwa 13h30min. Start o 00.20 ale dzięki temu, że lecę na zachód wyląduję o 07.50 czasu lokalnego (różnica czasu 6 godzin wstecz- czyli o 13.50 czasu warszawskiego).

Pod kilkoma względami ta podróż to pierwszy raz. Bo: przekraczam równik, przelatuję przez Atlantyk, nie jest to wycieczka wcześniej organizowana, lecę sam. No i pierwszy raz w Ameryce Południowej- Latynoskiej. Czas sprawdzić mój hiszpański ;-) jajaj :)

Zdjęcie na licencji CC-BY-SA znajduje się w Wikimedia Commons

Ale dlaczego? Po co?

No właśnie, jestem winny wytłumaczenia. Otóż lecę na (oficjalnie) dwu dniowy Szczyt Global Voices. Od jesieni 2009 jestem tłumaczem w projekcie GV Lingua Polska: mój profil). Początkowo, ze względu na czas jaki spędziłem w GV byłem jako trzeci na liście. W zależności od sponsorów miałem lub nie polecieć. Do kwietnia wszystko wskazywało na to, że jednak nie polecę. Ale jedna z naszej grupy zrezygnowała i na jej miejsce automatycznie wskoczyłem ja. Fantastycznie!

Tak jak już pisałem. Szczyt oficjalnie trwa w dniach 6-7 maja w Biblioteca de Santiago. My jednak spotykamy się już 5 wieczorem i kończymy 10 rano. Pozostałe dni, a więc 1-5 i 10-13 maja to czas wolny.

Jakie są moje plany na wolne dni? Chciałem kupić jakiś przewodnik, najlepiej z National Geographic, bo można mu rzeczywiście zaufać, ale nie znalazłem. Postanowiłem więc sam zaplanować.
Skoro mam siedem dni na swobodne zwiedzanie miasta (bo jednego dnia grupowo planujemy pojechać do Valpraiso) pomyślałem, że warto byłoby każdego dnia zobaczyć inną część miasta i jednocześnie poznać to miasto. Tzn. nie włóczyć się po ulicach i mijać miejsca, które może i wyglądają, ale by nic mi nie mówiły. Na szczęście znalazłem w internecie ciekawy przewodnik, pisany jakby pod to co miałem na myśli.

Ruta Patrimonial Santiago 
Szlak Dziedzictwa Santiago- proponowany i zaprojektowany przez Ministerstwo Dziedzictwa Narodowego, to (najlepiej) kilkudniowa przechadzka po różnych dzielnicach Santiago. Każda z nich opowiada historie miasta- od jego początków, przez czasy kolonialne, po dzisiejsze miasto... no właśnie- chciałbym się dowiedzieć, jakie jest dzisiejsze Santiago. Tak jak i do Chin, do Chile jadę bez żadnych większych oczekiwań. Nie ma to większego sensu, bo jeśli się okaże, że czegoś nie będzie można zobaczyć, to po co mam się zawieść. Lepiej być pozytywnie zaskoczonym. Nie oznacza to, że po wyjściu z Hostelu Che Lagarto otworzę przewodnik i ruszę. Co nieco poczytałem, zapoznałem się z tym i owym, żeby nie czuć się jak kot wypuszczony z worka.

Wracając do Ruta Patrimonial Santiago (RPS). Składa się ona z 7 części. Każda z nich to przechadzka (z reguły kilkukilometrowa) przez wybrane dzielnice Santiago. A w nich kilka punktów orientacyjnych. Nie jest to czas ni miejsce na opisywanie, nie chcę się zachować jak dziennikarz piszący o wydarzeniu, w którym nie brał udziału. Zrobiłem jednak mapkę na którą naniosłem zarówno obszary RPS jak i pojedyncze miejsca, które są warte zobaczenia i chciałbym tam zajrzeć.
Klikając w odnośnik do mapy Chile - Santiago plus znajdziesz dokładne opisy co, gdzie, jak, dlaczego.
Jak widać, znalazłem Hostel w centrum. Może nie centrum miasta jako tako, ale w fenomenalnej lokalizacji biorąc pod uwagę odległości do miejsc, które chcę zobaczyć, no i nie będę też musiał trachać przez całe miasto plecaka do hotelu, w którym będzie miał miejsce Szczyt Global Voices, bo po to tam jadę.

Postaram się każdego dnia, po spacerze po mieście pisać i umieszczać zdjęcia. Będę wrzucał wszystko, albo wieczorami, bo mamy obiecany dostęp do internetu w hostelu, albo dopiero gdy dostanę się do netu. Zobaczymy, ale zaglądajcie, czytajcie, komentujcie.

W czasie szczytu tu na ten blog będę wrzucał raczej tylko zdjęcia i linki do innych materiałów. Od 6 maja do 8 czy 9-ego będę zajmował się zdjęciami ze Szczytu: głównie chodzi o umieszczanie ich na Flickr (później podam adres) tak by media miały łatwiejszy dostęp do nich.

I na koniec jak mnie śledzić?
Oprócz tego miejsca, oczywiście Flickr- zdjęcia. Oczywiście nie wszystkie, ale wybrane, najlepsze. Jeśli zdecyduję się opublikować więcej zdjęć, to oczywiście podam adres. Dodatkowo: Twitter (pewnie pół na pół po polsku i angielsku) Tu oprócz krótkich info dodawać będę linki do wszystkiego co wypociłem i można przeczytać/zobaczyć. I jeszcze może więcej o Szczycie będzie na stronach Global Voices Polska.

Ps. Chyba małą tradycją jest to, że zawsze umieszczam prognozę pogody dla miejsca do którego jadę ;-) (patrz kolumna po prawej)

Spacer po Vigo... chciałbym w realu

Przed momentem, zupełnie przez przypadek odkryłem, że Googl Maps - widok ulicy sfotografowało całe Vigo. Aż ciarki mnie przeszły. W końcu mogłem pochodzić po Vigo.
Zobaczcie sami gdzie mieszkałem ;-)

View Larger Map
Patrząc na wprost na 4 piętro (jedno okno całkę zasłonięte, drugie do połowy) możesz sobie wyobrazić jak stoję na balkonie ;-)
Jak odwrócisz się w lewo to pierwsza uliczka prowadzi na przystanek z którego autobusem C15C codziennie (jajaja) jeździłem na uniwerek. Na rogu jest Frutería, w której często wracając do mieszkania kupowało się owoce. Z kolei spoglądając w prawo w oddali widać sklep sieci Froiz (pozdrawiam pana ochroniarza co zamiast bazylii, podał mi pietruszkę ;-) Idąc dalej ulicą w górę dochodzi się do skrzyżowania. Po drodze jeszcze mijamy kilka sklepów i Fruterii.
Z kolei jak odwrócisz się o 180 stopni widać zielone drzwi. Wchodząc w nie i idąc na 2. piętro można wyleczyć sobie zęby u świetnego dentysty...
Mógłbym tak opowiadać jeszcze długo...

Przechadzając się tak zauważyłem, że wciąż remontują duże odcinki ulic. Jeszcze kiedy tam byłem to jeden kawałek kończyli to znowu inny zaczynali. Cóż, może jeszcze w tym roku, może w czerwcu, może w lipcu zajadę do Vigo. Strasznie bym chciał.

Możesz też zacząć wędrówkę od centrum Plaza Espana